Η φτώχεια

         Ασχολίες και δραστηριότητες

  Tα χρόνια της Τουρκοκρατίας τα χωράφια και τον όποιο πλούτο του χωριού τον εκμεταλεύονταν οι Τούρκοι. Τα λίγα τους χωράφια οι χωρικοί τα παραχωρούσαν στα γύρω μοναστήρια, γιατί αυτά είχαν μια ιδιαίτερη μεταχείριση από τους Τούρκους. Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσει αργότερα μονές με τεράστια ακίνητη περιουσία. Ακριβώς αυτήν την κατάσταση αντιμετώπισαν οι πρώτοι κάτοικοι μετά την απελευθέρωση.. Το τοπικό μοναστήρι, για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής, έχτισε σπίτι 'μοναστήρι' μέσα στο χωριό. Οι μοναχοί φύτεψαν αμπέλια και καλλιεργούσαν γενικώς τα χωράφια έχοντας στην κατοχή τους πολλά γιδοπρόβατα.. Στους ντόπιους χωρικούς δεν επέτρεπαν να φυτέψουν δέντρα γιατί κατέστρεφαν τα βοσκοτόπια και τα λιβάδια τους. Όσοι από τούς χωρικούς αντιδρούσαν φορολογούνταν άγρια... Αυτά τα δύσκολα χρόνια, οι πρόγονοί μας δούλευαν χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς μεροκάματο. Λίγο στάρι για την οικογένειά τους και τα κατοικίδια ζώα.

  Το 1930, μετά από πολιτικές αποφάσεις, οι μοναχοί εγκατέλειψαν το χωριό. Το σπίτι παράρτημα του μοναστηριού, πουλήθηκε όσο - όσο. Έτσι άλλοι κάτοικοι πήραν τις περιουσίες τους πίσω και άλλοι αγόρασαν νέα κτήματα. Άρχισε μιά νέα περίοδος. Φυτεύτηκαν ελιές, σταφίδες, αμπέλια, αμυγδαλιές και ξεκίνησε μια κάποια οικονομική ανάπτυξη.

   Προϊόντα όπως καυσόξυλα, κουκουνάρια ρετσίνη και ντόπια αχλάδια μεταφέρονταν με κάρα στην πόλη της Κορίνθου, μετά από πορεία τουλάχιστον τεσσάρων ωρών και πωλούνταν για λίγα χρήματα. Παράλληλα όλες οι οικογένειες είχαν γιδοπρόβατα και εκμεταλεύονταν το γάλα και το κρέας τους.

  Δείτε    Η καθημερινότητα     Ο πόλεμος    Η μετανάστευση    Τα δύσκολα χρόνια